[17] Walentynki i kolacja

Prosimy o komentarze, wystarczy zwyczajne "czytam"! W dwa dni potraficie napisać 70 komentarzy a w tydzień jedynie 30? Zrozumcie, że to dla nas ważne. 

Alena Sterling

- Szczęśliwych walentynek! - pani McClean krzyknęła entuzjastycznie, ogromny uśmiech rozprzestrzenił się na jej twarzy, podczas gdy ja wywróciłam oczami. Wszyscy wokół mnie oczekiwali swoich róż i innych prezentów, a ja westchnęłam z nudów. Nigdy nie dostałam żadnej róży przez cztery lata w tej szkole. Tak jak się spodziewałam, chłopak w śmiesznym ubraniu wszedł przez drzwi z różami w dłoniach. Pomimo tego, że były walentynki, był ubrany w kostium królika.
- Mamy dostawę róż dla niektórych bardzo szczęśliwych chłopaków i dziewczyn. Niektóre są od tajnych wielbicieli i od innych osób, które możesz znać - chłopak ogłosić z uśmiechem wyrytym na ustach.
- Świetnie - mruknęłam sarkastycznie, kierując swoją uwagę na Mię, siedzącą obok mnie. Obróciła się na krześle i szturchnęła mnie w ramię w zabawny sposób.
- Nie bądź tak negatywnie nastawiona. Może dostaniesz coś od tajemniczego wielbiciela - zagruchała złośliwie, kiedy chłopak zaczął rozdawać róże.
- Jasne, wątpię. Nigdy nie dostałam róży na walentynki  - westchnęłam, bawiąc się długopisem na biurku.
- Mam trzy róże dla Mii  - chłopak ogłosił, przed umieszczeniem trzech żywych róż na jej biurku.
-Mia, ty szczęśliwa suko -mruknęła, kiedy czytała notatki dołączone do jej kwiatów.
- Co mam odpowiedzieć? - wzruszyła ramionami, puszczając mi oczko.
- I ostatni róża dla Aleny Sterling - chłopak w kostiumie królika oświadczył, powodując, że uniosłam zmieszana swoje brwi, kiedy do mnie podszedł. Wręczył mi ostatnią czerwoną różę, zmrużyłam oczy z ciekawości.
- Co do diabła - wymamrotałam bezgłośnie, przyglądając cię małej notatce dołączonej do kwiatka.
"Hej, Sterling. Mam nadzieję, że cieszysz się walentynkami" Przeczytałam, patrząc tępo na pismo. Kto wysłałaby mi taką różę?
- Od kogo to? - Mia zapytała, unosząc z zaciekawieniem brwi.
- Nie ma imienia. Prawdopodobnie ktoś wysłał ją anonimowo - powiedziałam, wzruszając niedbale ramionami.
- Cóż, do bawi. Ja mam jedną od Davida, drugą od Daniela i ostatnią od Carla - pochwaliła się, przebiegła palcami po włosach, a dzwonek rozbrzmiał w moich uszach. To wskazywało na zakończenie lekcji. Każdy uczeń wstał ze swojego miejsca i wyszedł  sali, skierowałam swój wzrok na Blaine.
- Spotkajmy się później. Mam coś do zrobienia - powiedziałam, kierując swoje spojrzenie na Mię i uśmiechając się lekko.
- Jasne, tylko się pospiesz - odpowiedziała, wychodząc z sali. Spojrzałam na Blaine, zbliżając się do niego.
- Hej, Blaine - powiedziałam, zakłopotany uśmiech wtargnął na moje usta. Odwrócił się do mnie i wymamrotał "cześć". - To może zabrzmieć głupio i jeśli odpowiesz "nie" będę jeszcze bardziej zakłopotana, ale czy ty to mi wysłałeś? -zapytałam go, kiwając głową w kierunku róży w mojej dłoni. Spojrzał na różę i skinął głową w podejrzany sposób.
- Em, tak -  odpowiedział niepewnie.
- Cóż, dziękuję. To naprawdę miłe z twojej strony - uśmiechnęłam się, a on ponownie skinął.
- Nie ma problemu. Chcesz wyjść wieczorem? Wyślę ci szczegóły. Może pójdziemy do kina czy coś - zasugerował, zmieniając temat rozmowy i czekając na moją odpowiedź.
- Jasne, więc do zobaczenia - powiedziałam, przed odwróceniem się na pięcie i wyjściem  z klasy.
- Śliczna róża - usłyszałam znajomy głos obok mnie, kiedy wzięłam swój podręcznik od geografii z  szafki.  Trzasnęłam jej drzwiami i zmarszczyłam brwi, widząc Justina. - Blaine jej ci nie wysłał - powiedział niegrzecznie.
- Jasne, że wysłał - prychnęłam.
- Nie, nie zrobił tego - odpowiedział, krzywiąc się, kiedy to mówił.
- Skąd wiesz, że nie? - spytałam, krzyżując ramiona na piersi i mrużąc oczy.
- Ponieważ róża była ode mnie - przyznał niepewnie, drapiąc się po karku. Przygryzłam swoją dolną wargę ze zdenerwowaniem, bawiąc się palcami.
- J-ja ci nie wierzę - stwierdziłam z niedowierzaniem.
- Nazwałem cię Sterling. Ktoś jeszcze odnosi się do ciebie po nazwisku? - zapytał, unosząc brwi. Jak mogłam się nie domyślić, że róża była od niego?
- Czy to jakiś chory żart? Twój sposób na odegranie się za to, że byłam dla ciebie suką? - syknęłam, zaskoczyłam go, powodując, że rozchylił swoje wargi.
- Co? Nie, oczywiście, że nie - odpowiedział zmieszany.
-  Więc dlaczego wysłałeś mi różę, skoro mnie nienawidzisz? - zapytałam, umieszczając dłoń na biodrze i czekając na jego odpowiedź.
- Nie nienawidzę cię, Alena! Dlaczego, kurwa, tak pomyślałaś? -spytał zirytowany, podniósł głos i zacisnął szczękę.
- Straciłeś pamięć, czy coś? Nie odzywałeś się do mnie, odkąd wybuchnąłeś w centrum handlowym - odpowiedziałam szorstko. - Nie rozumiem, Justin. Myślałam, że nigdy się do mnie ponownie nie odezwiesz, a ty nagle wysyłasz mi różę. Dlaczego to robisz?
- Bo chciałem, żebyś co dostała, w porządku? Musiałem ci ją dać - westchnął sfrustrowany.
- Oh, więc dałeś mi ją z litości? Ponieważ sądziłeś, że nie dostanę nic od innych facetów - zapytałam niegrzecznie, posyłając mu zimne spojrzenie.
- Nie! Co do kurwy, Alena! Czułem się gównianie po tym, jak powiedziałem, że chcę cię tylko do seksu. To nie prawda, ponieważ kryłaś mnie kiedy kłamałem o swojej pracy i nie patrzysz na mnie jak wszyscy inni. Chciałem cię tylko uszczęśliwić - przyznał szczerze.
- Oh - mruknęłam zaskoczona.
- Ale skoro uważasz, że dałem ci różę ze złości lub litości, może nie powinienem ci jej dawać -stwierdził, odwracając się i odchodząc ode mnie. Patrząc jak wszedł do pomieszczenia woźnych, trzaskając mocno drzwiami, zdecydowałam się iść za nim. Pokonałam swoją drogę w kierunku drzwi i otworzyłam je. Weszłam do środka, patrząc na Justina. - Co robisz? - zapytał gniewnie.
- Możemy po prostu porozmawiać? - zapytałam, natychmiast powodując, że przewrócił oczami.
- O czym tu mówić? Sprawiłaś, że oczywiście stałem się największym dupkiem w historii - zaszydził, krzyżując dłonie na torsie.
- Nie jesteś dupkiem. Jeśli ktoś jest debilem, jestem nim ja -westchnęłam, czując poczucie winy, że byłam dla niego cały czas suką.
- Cóż, mówisz tak teraz, ale znowu zostawisz mnie i będę czuł się jak komple- - przerwałam mu w połowie zdania, chwytając za kołnierz kombinezonu przed wpiciem się w jego wargi. Oderwałam się od niego, chichocząc. - Z-za co to b-było? - wyjąkał, otwierając usta w szoku.
- Chciałam cię uciszyć -zaśmiałam się, usuwając między nami niewygodne napięcie, a on przewrócił żartobliwie oczami.  Opierając się o ścianę, wpatrywałam się w niego. - Mogę zobaczyć twój telefon? - zapytałam, kiedy wyjął ze swojej kieszeni telefon. Pokiwał głową, podając mi swojego BlackBerry. - Nie wierzę, że masz numer do mojej mamy, a mojego nie - zachichotałam, dodając swój numer do jego kontaktów. Udało mi się zobaczyć kątem oka, że zdjął kurtkę. Spojrzałam na Justina, patrząc na  jego kilka tatuaży na obu ramionach. Jeden rękaw chyba był zakończony, a drugi w toku tworzenia. Biorąc pod uwagę tego, że miał obcisłą koszulkę, miałam lepszy widok na jego tors.
- Wiesz, nigdy nie powiedziałam ci jak bardzo kocham twoje tatuaże - przyznałam, chichot wydobył się z jego ust. Zaczęłam przemierzać swoimi palcami zarys jego tatuaży, wpatrywałam się w tusz pokrywający jego skórę z fascynacją. Co sprawiło, że mogłam się również patrzeć na jego wielkie bicepsy. Po kilku minutach podziwiania wzorów, kształtów i obrazów na jego skórze, mój wzrok powędrował w górę. Byłam zaskoczona, widząc jego intensywny wzrok wbity we mnie.
- Dlaczego tak na mnie patrzysz? -zapytałam, zaczynając czuć się nieswojo przez jego spojrzenie.
- Czy kiedykolwiek myślałaś o konsekwencjach tego, jeśli zaczęlibyśmy się spotykać? - zapytał nagle,  słysząc jego dobór słów zdziwiłam. się. - Czasami myślę o tym, jakie to byłoby niebezpieczne. Mógłbym stracić pracę jeśli nauczyciel pokazałby się znikąd i przyłapał nas razem - powiedział poważnym tonem, grymas wtargnął na moją twarz.
- Więc dlaczego spędzasz ze mną czas? - zapytałam.
-  Ponieważ.. -zaczął, urywając.
- Ponieważ, co? - zapytała, unosząc sceptycznie brew.
- Ponieważ nic - odpowiedział.
- Cóż, przepraszam - powiedziałam, a brwi  Justina złączyły się w ciekawości. Czekał, abym rozwinęła swoją wypowiedź, podszedł bliżej mnie. - Przepraszam, jeśli sprawiałam wrażenie, że chciałam cię tylko dla seksu. Nigdy nie chciałam, żebyś odczuł to w taki sposób i jest mi przykro, przez to co zrobiłam -przeprosiłam, obserwując jego uśmieszek. Przewróciłam oczami, jego uśmieszek szybko zgasł i został zastąpiony nieśmiałym spojrzeniem. Zmarszczyłam zaciekawiona brwi.
- Czy chciałabyś.. iść ze mną na kolację dziś wieczorem? - zasugerował niepewnie, drapiąc się po karku w niezręczny sposób.
- Dlaczego jesteś taki zdenerwowany, Bieber? - zapytałam złośliwie.
- Po prostu, planowałem ten obiad od miesięcy, zawsze odbywam go z moją mamą w walentynki każdego roku. Mam rezerwację, ale jestem prawie pewien, że ona nie przyjdzie. Więc chciałabyś ją zastąpić? - zapytał, powodując, że się lekko skrzywiłam, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że mam już plany na wieczór.
- Mam plany z Blainem, chcemy iść do kina. Bardzo mi przykro - powiedziałam, nerwowo zagryzając swoją dolną wargę i spojrzałam na niego z poczuciem winy.
- Oh, w porządku. Baw się dobrze - próbował mnie uspokoić, choć jego twarz wyrażała rozczarowanie.
- Właściwie, nieważne. Wystawię go tak samo jak on wystawił mnie w sprawie tańca - powiedziałam, zmieniając zdanie. Ulga wymalowała się na twarzy Justina wraz z uśmiechem.
- Świetnie. Wyślę ci szczegóły - powiedział, kiedy w końcu oddałam mu jego telefon.
- Cóż, lepiej pójdę - odparłam, czując jak telefon wibruje w mojej kieszeni. Wyjęłam go z mojej kieszeni, wpatrując się w ekran. Zobaczyłam nową wiadomość od nieznanego numeru. Wywróciłam oczami, klikając na wiadomość i zaczęłam ją czytać.
Może powinnaś bardziej uważać, kiedy wchodzisz do pomieszczenia dla woźnych, suko
Zamarłam, wytrzeszczając swoje oczy, przeczytałam tekst jeszcze kilka razy.
- Wszystko w porządku? Wyglądasz blado - Justin zapytał, zwróciłam swoją uwagę na niego, nagle stając się nerwowa. Zdałam sobie sprawy, że obraz został dołączony do tekstu, kliknęłam na załącznik. Zobaczyłam siebie i Justina trzy dni temu. Moje usta zadrżały, kiedy wpatrywałam się w zdjęcie z niedowierzaniem. Co gorsza, Justin i ja całowaliśmy się na tym zdjęciu. - Alena, co się stało? - spytał, podchodząc bliżej mnie i próbując zajrzeć do mojego telefonu. Zignorowałam go, chowając szybko swój telefon do kieszeni.
- T-to nic takiego. M-muszę iść do domu - wyjąkałam, przed otworzeniem drzwi i wracaniem do domu przestraszona.

  Tak, wiemy, że rozdział miał być wczoraj i przepraszamy za opóźnienie.

Informujcie nas o zmianie useru. Obserwujcie na twitterze @PlSchoolJanitor a pytania zadawajcie na ASKU (KLIK)