[18] Prezenty i kolacja

Zadzwoniłam do drzwi, czekając przed mieszkaniem Justina i wyprostowałam swoją różowo żółtą, kwiecistą sukienkę. Nadal byłam zdenerwowana po smsie, którego otrzymałam tego popołudnia. W rzeczywistości, cała moja droga do Justina składała się z nerwowego patrzenia wstecz, żeby sprawdzić, czy nikt mnie nie śledzi. Moje myśli zostały przerwane, gdy otwierane drzwi zaskrzypiały, a ja ujrzałam Justina. Zlustrował moją sukienkę i obcasy, uśmiechając się nieśmiało.
- Wow, wyglądasz bardzo ładnie - pochwalił mnie, a jego wzrok wrócił na moją twarz. Cóż, to było dziwne.
- Czy to komplement, Bieber? - spytałam ironicznie, kładąc dłoń na biodrze, a on żartobliwie przewrócił oczami.
- Oh, błagam. Komplementuję cię cały czas - zaśmiał się, nadal stojąc w progu.
- Tak, cały czas nazywasz mnie gorącą, ale nigdy jednak nie nazwałeś mnie ładną. - przyznałam, a on spojrzał na mnie zdezorientowany.
- Nie? - spytał prawie wstrząśnięty.
- Nie - odpowiedziałam po prostu.
- Cóż, jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, nazywam cię ładną cały czas w mojej głowie - uśmiechnął się, patrząc na mnie, a ja zaszydziłam. Uwielbiałam, gdy Justin nie był dupkiem.
- Dziękuję, ty też wyglądasz niczego sobie - stwierdziłam, lustrując wzrokiem jego strój i zwróciłam uwagę na jego białą koszulę i czarne spodnie. Jego włosy również wyglądały schludniej niż zwykle.
- Jesteś trochę za wcześnie, wejdziesz? - zasugerował, a myśl o smsie z popołudnia znów uderzył mi do głowy. Ostrożnie odwróciłam się, żeby zobaczyć czy nie ma tutaj nikogo i odwróciłam swoją uwagę na Justina.
- Czy coś się stało? - spytał, marszcząc brwi.
- Wszystko okej - skłamałam, zmuszając go do zmieszania. Prawda była taka, ze nic nie było okej.
- Chodź - polecił, szerzej otwierając drzwi i pozwolił mi wejść do mieszkania. Justin zatrzasnął za nami drzwi i poprowadził mnie do salonu. Siadając na jednej z kanap, mój wzrok przesunął się po całym pomieszczeniu w zdumieniu.
- Nigdy wcześniej naprawdę nie widziałam twojego mieszkania. Ostatnim razem, widziałam tylko twój pokój - przyznałam, przypominając sobie noc, w której byłam pijana i mnie tutaj przywiózł.
- Widziałaś tylko moją sypialnie ostatnim razem, huh? - mrugnął do mnie, a ja zaśmiałam się.
- Dupek - mruknęłam żartobliwie.
- Ojej, kochanie. To boli, tutaj. - wydął wargi, kładąc rękę na prawej stronie klatki piersiowej.
- Serce jest bardziej po lewej stronie - powiedziałam, chwytając jego ręce i umieściłam je na lewej stronie jego klatki piersiowej.
- Inteligentna, podoba mi się - uśmiechnął się, chichocząc z rozbawieniem.
- Nie trzeba być inteligentnym, żeby wiedzieć, że serce jest po lewej stronie klatki piersiowej - powiedziałam oschle, zmuszając go do uśmiechnięcia się szerzej.
- A no tak. Lubię twoje mieszkanie. Jest naprawdę cudowne - pochwaliłam, odwracając uwagę na kilka rodzinnych zdjęć na ścianie.
- Żartujesz prawda? Widziałaś swój dom? Jest jak jakiś dwór czy coś - powiedział, kręcąc głową z niedowierzaniem.
- Naprawdę lubię twoje mieszkanie. A co do mojego domu, zachowujesz się tak jak by był tylko mój. Mieszkam tam tylko dlatego, że moi rodzice mają dobrą pracę - przypomniałam mu, podczas gdy wzruszył ramionami.
- Cóż, mogę sobie wyobrazić twój dom w przyszłości, dwa razy większy niż ten co masz teraz - powiedział
- Co sprawia, że tak myślisz? - spytałam w ciekawości, unosząc brwi.
- Bo jesteś inteligentna. - stwierdził
- Poczekaj, nie myślisz, że jestem inteligentna, tylko dlatego, że powiedziałam, że twoje serce jest po lewej stronie, co? - spytałam.
- Nie! Cóż, tak. Ale głównie dlatego, że raz nauczyciel angielskiego zostawił niektóre dokumenty w pokoju nauczycielskim. Kiedy nikogo nie było przejrzałem je i zacząłem czytać. Jesteś naprawdę dobrą pisarką - uśmiechnął się, a ja zaśmiałam się cicho.
- Wow, tak bardzo się podlizujesz - dokuczyłam, powodując, że jego policzki spłonęły rumieńcem, a on nerwowo ukrył twarz w dłoniach. Zachichotałam głośno, gdy zauważyłam jak bardzo zakłopotany jest, a on odwrócił się do mnie poraz kolejny.
- Uh, mam coś dla ciebie - przyznał, a jego policzki były jeszcze trochę różowe. Patrzyłam na niego tępo, gdy wstał z fotela. Zmrużyłam powieki w ciekawości, ciągle siedząc, gdy on wyszedł z pokoju. Niecierpliwie czekałam aż wróci, co on może dla mnie mieć? Odpowiedź na moje pytanie nastąpiła chwilę później, gdy wrócił z ogromnym bukietem czerwonych róż, w jego ramionach. Nie mogłam powstrzymać śmiechu, zważywszy na to, że róże były nawet większe od niego. W rzeczywistości, były takie duże, że nie widziałam jego twarzy. Podszedł bliżej mnie, a ja pomogłam mu położyć róże na moich kolanach.
- Dziękuję bardzo, są takie piękne! - wydyszałam, zauważając wreszcie twarz Justina, który się uśmiechał. Podziwiając piękno żywych kwiatów, usłyszałam chichot Justina.
- Co w tym śmiesznego? - spytałam, spoglądając na niego.
- To chyba pierwszy raz, kiedy przyjęłaś dobrowolnie prezent ode mnie. Naszyjnik się nie liczy, bo była tam twoja mama - wzruszył ramionami, nadal cicho chichocząc.
- Cóż, to dlatego, że są piękne - powiedziałam, znów podziwiając róże.
- Cieszę się, że ci się podobają, ale jestem pewien, że nie chcesz się spóźnić na kolację. Lepiej już chodźmy - powiedział, sprawdzając zegarek, a ja skinęłam głową, wychodząc za nim z pokoju. 

 Nadal przewracałam widelcem w jedzeniu, gdy Justin siedział naprzeciwko mnie. Rozejrzałam się po całej restauracji, do której mnie zabrał. Nie spodziewałam się czegoś tak wyjątkowego i jestem w trakcie rozważania, czy pozwolić mu zapłacić za mój posiłek. W końcu jadłam stek i owoce morza.
- Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o tym, jak niebezpieczne jest spędzanie czasu ze sobą? - spytał zmieszany Justin, na co od razu pokiwałam głową, oczekując aż rozwinie temat.
- Nie uważasz, że to zabawne, ze nigdy nie zostaliśmy złapani? - spytał, przez co zamarłam na chwilę. Szkoda, że to nie mogła być prawda.
- T-tak - zająknęłam się nerwowo, kończąc mój posiłek, na co Justin zmarszczył zmieszany brwi.
- Wszystko w porządku? - spytał, widząc jaka nerwowa się stałam.
- W porządku - zaśmiałam się, zwracając uwagę na chłopaka około w moim wieku, który wciąż się na mnie gapił. Złapał mnie na wpatrywaniu się w niego i poruszył brwiami w górę i w dół w sugestywny sposób. To co sprawiało, że sytuacja była jeszcze bardziej niewygodna, to fakt, że siedział sam. Nie odrywając ode mnie oczu, wciąż posyłał mi figlarne spojrzenia, na co zadrwiłam z irytacją, spotykając swoje oczy z oczami Justina.
- Co jest? - spytał, zwracając uwagę na moją zmianę nastroju.
- Ten dureń wciąż na mnie patrzy - przyznałam, a Justin zacisnął szczękę, gdy usłyszał to co powiedziałam. Obracając się, Justin przeniósł swój wzrok w kierunku natręta, przed posłaniem mu zimnego spojrzenia. Jednak chłopak ignorując spojrzenie Justina, wciąż na mnie patrzył.
- Czy przeszkadza ci to tak bardzo jak mi przeszkadza? - spytał Justin w troskliwy sposób, a jego twarz nie wyrażała emocji, podczas gdy skończył posiłek. Zacisnął pięści, oczekując na odpowiedź.
- Nie wiem, wciąż mruga i porusza brwiami - wzruszyłam ramionami, zauważając kątem oka, że wciąż na mnie patrzy.
- Ten facet musi dostać nauczkę - Justin krzyknął, wstając, a moje oczy rozszerzyły się w szoku. Zostając tu gdzie jestem, zawołałam za nim i popatrzyłam na niego, gdy zdenerwowany ruszył w kierunku chłopaka.
- Przestań gapić się na moją dziewczynę, dupku! - krzyknął Justin, na całą restaurację, sprawiając, że kilka osób, na niego spojrzało, a ja uśmiechnęłam się z rozbawieniem. Moją dziewczynę, huh?
- Mogę robić co chcę, co zamierzasz z tym zrobić? - odpowiedział chłopak, a atmosfera zaczęła się stawać bardziej napięta, gdy twarz Justina poczerwieniała ze złości. Chcąc uniknąć walki między nimi, wstałam z fotela i chwyciłam ramię Justina.
- Oklepię twoją mordę! To jest to co mam zamiar zrobić, dupku! - odpowiedział Justin groźnie, uśmiechając się rozbawiony.
- Przepraszam, ale myślę, że należy odpuścić - głos za nami zawołał, powodując że zarówno ja jak i Justin odwróciliśmy się, patrząc na jednego z kelnerów.
- Chodźmy, Justin. - poleciłam, wracając do naszego stołu i wyjęłam pieniądze z jego kieszeni, rzucając je na jedną z serwetek. Chwyciłam jego ramię i wyciągnęłam go z restauracji. Spojrzałam za siebie dostrzegając, że przerażający chłopak się uśmiecha. Biorąc pod uwagę, że było dość ciemno, upewniłam się, że podeszliśmy do miejsca, gdzie były lampy i dopiero wtedy puściłam ramię Justina, stając przed nim.
- Boże, wiem, że spieprzyłem nam czas i wyrzucili nas z restauracji, ale proszę, nie złość się - błagał, a mały chichot uciekł z moich ust.
- Żartujesz? To w sumie było zabawne. Jesteś cholernie gorący, kiedy jesteś zły - uśmiechnęłam się, powodując, że westchnął z ulgą.
- Mam dla ciebie coś innego, na walentynki - przyznał, zmieniając temat rozmowy, a ja wywróciłam oczami.
- Żartujesz?! Co to takiego? - spytałam z niedowierzaniem.
- To było trochę zbyt duże, by wziąć to ze sobą, a zgaduję, że twoja mama będzie się martwić, jeśli nie dostaniesz się do domu w ciągu dziesięciu minut. Dam ci to jutro - uspokoił mnie. - Jestem trochę rozczarowany, że nawet nie dostałem deseru - przyznał, z uśmieszkiem wyrytym na jego ustach po raz setny dziś.
- Deser, huh? - mrugnęłam, kładąc dłonie na jego klatce piersiowej i spojrzałam na niego rozbawiona. Podszedł z uśmieszkiem bliżej mnie. Nie trzeba było długo czekać, gdy jego usta spoczęły na moich i pocałował mnie namiętnie. Szczelnie owinął ramiona wokół mojej talii, a nasze usta wciąż poruszały się w synchronizacji, gdy zawiesiłam ręce na jego szyi. Dotarłam do jego karku, pociągając za jego włosy, powodując, że jęknął w moje usta, na co odsunęłam się lekko od niego, z uśmiechem na twarzy. Skrzyżowałam ręce na piersi, uśmiechając się.
- Brakuje mi twojego zarostu. Zwykle łaskocze moje usta, gdy się całujemy. - uśmiechnęłam się uroczo, a on zachichotał.
- Czy to dobrze? - zaśmiał się, marszcząc zmieszany brwi.
- Mam dziwny fetysz na pocieranie, okej? - jęknęłam, śmiejąc się po raz kolejny, gdy poprowadził mnie w stronę samochodu.

 Wróciłem wreszcie do domu, po dniu spędzonym z Aleną, uśmiech jednak zszedł szybko z mojej twarzy, gdy zauważyłem kilku mężczyzn wywożących meble z mojego domu.
- Co to kurwa!? - mruknąłem pod nosem, wchodząc spanikowany do mieszkania. Zmarszczyłam czoło, rozglądając się po całym salonie. Kiedyś pokój pełen mebli, innych przedmiotów i zdjęć rodzinnych był teraz pustą przestrzenią. A co gorsza, mój ojciec stał w samym środku pokoju.
- Tato, co się dzieję? Dlaczego oni biorą moje rzeczy? - spytałem gorączkowo, nie mogąc zrozumieć, dlaczego mój dom został mi odebrany.
- Sprzedaję twoje mieszkanie - powiedział.
- Ale ja tu mieszkam! - krzyknąłem, zaciskając szczękę, patrząc na niego w szoku.
- Twoja matka powiedziała mi o twoim małym kłamstwie. Nie mogę uwierzyć, że kłamałeś o tym, że posiadasz firmę. I pomyśleć, że prawie pozwoliłem ci odwiedzić Jazmyn i Jaxona ponownie! W tym tempie nigdy ich nie zobaczysz! - ryknął gniewnie, mrużąc powieki i spojrzał na mnie.
- Nie możesz tego zrobić! Nie możesz mnie wyrzucić z własnego mieszkania! - krzyknąłem gniewnie.
- Właściwie to mogę, nadal jesteś mi winien pieniądze, mogę zrobić co mi się podoba. Przypominam ci jeszcze raz, jesteś mi winien dwadzieścia tysięcy dolarów - zaśmiał się, krzyżując ręce na piersi.
- Ja nawet nie mam takich pieniędzy, nie będę miał gdzie mieszkać - przełknąłem ślinę, rozglądając się smutno po pustym mieszkaniu.
- Myślisz, że faktycznie mnie to obchodzi? - spytał, praktycznie umierając ze śmiechu.
- Pieprz się! - krzyknąłem, opuszczając mieszkanie, bo miałem zamiar odwiedzić kogoś, komu naprawdę na mnie zależy.

 Tak, tak, wiem, że miesiąc nie było rozdziału, ale powinniście zrozumieć, że zaczęła się szkoła i już od samego początku nas nie oszczędzają. Miałam sporo nauki i nie mogłam znaleźć ani chwili na przetłumaczenie rozdziału, ale w końcu poświęciłam weekend z przyjaciółmi i to zrobiłam. Biedny Justin, jego ojciec to taki dupek! Nie mam pojęcia, kiedy będzie następny, bo tłumaczy go Natalia, ale zapewne nie będziecie musieli czekać, aż tak długo. 

Obserwujcie @PLSchoolJanitor na twitterze, a pytania zadawajcie na http://ask.fm/fxcksuicde

PS: Co wy na to, żeby zrobić zakładkę "Polecane", gdzie będziemy dodawać opowiadania, które czytamy? :)