[22] Planowanie randki & wiadomości

Alena Sterling

- Dokąd idziemy? - jęknęłam po raz setny dzisiaj, kiedy dłonie Justina zasłaniały mi oczy. On jest właśnie w drodze do pokazania mi mojego walentynkowego prezentu. W tym momencie nie mogłam nic zobaczyć, Justin zasłaniał mi oczy i trzymał podczas ewentualnego upadku na tyłek.

- To niespodzianka! - usłyszałam po chwili chichot za mną, kiedy on nadal prowadził mnie do mojego prezentu. Po kilku chwilach niecierpliwienia się, zdjął swoje dłonie z moich oczu.

- Dobra, teraz możesz spojrzeć - powiedział, kiedy moje powieki zaczęły trzepotać. Ziewnęłam ze zmęczenia, kiedy moje oczy napotkały duży teatr. Uśmiech wyrył się na moich ustach, kiedy zaczęłam się temu przyglądać. To miejsce było słabo oświetlone i przestronne. Było też tutaj kilka czerwonych, królewskich rzędów siedzeń, które dostrzegłam w kierunku sceny na końcu pomieszczenia. To miejsce było piękne.

- Nie rozumiem - zmarszczyłam brwi,  zwracając tym samym uwagę Justina, który również je zmarszczył.
- Pamiętasz, kiedy mówiłaś, że musisz zrobić całą swoją pracę domową w bibliotece, bo twoja siostra za bardzo rozpraszała cię w domu? - przypomniał mi.

- Tak, tak - odpowiedziałam.
- I lubisz tańczyć, mam rację? - spytał.
- Tak, tak - odpowiedziałam.

- Cóż, jeśli potrzebujesz czasu, aby poćwiczyć taniec lub jeśli chcesz trochę czasu dla siebie, zawsze możesz tu przyjechać. Od teraz jesteś właścicielem tego teatru - oświadczył z uśmieszkiem.
- C-co? W-właścicielem? - wyjąkałam, kiedy moja szczęka opadła, a Justin zachichotał.
- Tak, ten teatr należy do ciebie - mrugnął, zanim objął mnie ramieniem i poprowadził w kierunku głównej sceny w teatrze.

- O mój Boże! To jest niesamowite! Jesteś najlepszy! - zapiszczałam z podniecenia, kiedy rzuciłam się na niego z uściskiem nadal się śmiejąc.
- Ale czekaj... - zaczęłam, uwalniając go od uścisku, leżąc na scenie.
- Co się stało? - zapytał z troską, dołączając do mnie na scenie.

- Nie powinieneś wydawać na mnie pieniędzy, Justin. Powinieneś zainwestować w nowe mieszkanie, czuję się z tym źle - wymamrotałam z poczuciem winy, opierając się łokciami na ziemi i wpatrując się w niego.
- Kupiłem to dla ciebie zanim jeszcze mój ojciec wyrzucił mnie z mieszkania, więc wszystko w porządku - uspokoił mnie.

- Więc odbierz pieniądze i kup dom. Nie mogę brać od ciebie pieniędzy, kiedy jesteś w takiej sytuacji jak teraz - przyznałam, obserwując jak zaczął się krzywić.
- Nie bądź głupia, Alena - westchnął.

- Jak masz zamiar zmieniać codziennie swoje ubrania, kiedy nie masz mieszkania? - spytałam sceptycznie, patrząc na jego czarną bluzkę i niebieskie spodnie dżinsowe.
- Wróciłem do mojego mieszkania po resztę swoich ubrań. Mój tata teraz tam mieszka - westchnął smutno, unikając mojego wzroku.

- Więc gdzie mieszkałeś? - spytałam.
- W domu przyjaciela - odpowiedział niepewnie, bawiąc się palcami w sposób nerwowy.

- Oszukujesz mnie.
- Nie oszukuję - powiedział, przejeżdżając wilgotnym językiem po swoich wargach.

- Gdzie mieszkasz? Justin, powiedz mi prawdę - błagałam, siadając na scenie i wyczekując w sposób niecierpliwy jego odpowiedzi.
- Mieszkam w starym samochodzie mojej mamy, a prysznic biorę w męskiej szatni - przyznał z zakłopotaniem.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś? - spytałam w niepokoju.
- Nie róbmy z tego teraz jakiejś wielkiej sprawy, dobrze? Chciałem zrobić ci dziś prezent. Nie musisz się o mnie martwić - wzruszył ramionami, widocznie nie chcąc kontynuować tego tematu.

- Nie martwić się o ciebie? Oczywiście, że będę się o ciebie martwić! Lubię cię! - oświadczyłam, podnosząc głos, kiedy niewielki uśmieszek wdarł się na jego usta. - Co? - spytałam, zwracając uwagę na jego wyraz twarzy.

- Po prostu miło słuchać jak mówisz, że mnie lubisz - zaśmiał się z zadowoleniem.
- Nie wywyższaj się - przewróciłam żartobliwie oczami, na co chłopak zaśmiał się.

Odrywając od niego wzrok, raz jeszcze zerknęłam na pięknie udekorowany teatr.
- Poważnie, to miejsce jest cudowne - westchnęłam.
- I to wszystko jest twoje - zaśmiał się, przez co zwróciłam swoją uwagę na jego, kiedy mrugał do mnie.

- Nie wiem czy masz na myśli teatr czy penisa - zaśmiałam się.
- Hmm, tak - uśmiechnął się.

- Więc twój penis jest cały mój? - spytałam, unosząc brew.
- Wszystko jest twoje, kochanie - oświadczył, wylegując się na scenie i uśmiechając się.

- Powiedziałabym, że całe moje ciało jest twoje, ale nie chcę ci robić żadnych obietnic - dokuczałam mu, zakładając pasmo swoich włosów za ucho.
- Lepiej żebyś kłamała - mrugnął, kiedy przysunął się bliżej mnie.

- Nie kłamię - wzruszyłam ramionami, natychmiast obejmując go ramionami, w wyniku czego osunęliśmy się na ziemię. Siedząc pomiędzy moimi nogami, spojrzał na mnie spod przymrużonych powiek.
- Jeśli chodzi o mnie, całe moje ciało jest twoje - warknął, a jego oczy stały się pociemniałe, kiedy przeszywał mnie intensywnym spojrzeniem. Cóż, kurwa.

- Wszystko jest twoje, kochanie - mrugnęłam, powtarzając jego poprzednie słowa.
- Cóż, to dobrze, bo wiesz jaki jestem zazdrosny - zwrócił moją uwagę, kiedy przysunął się bliżej mnie.

- Miałaś kiedyś przygodę na jedną noc, Alena? - spytał nagle, powodując u mnie zaskoczenie, kiedy moja szczęka opadła.
- Nie - odpowiedziałam.

- A-ale jesteś jesteś taka pewna siebie i gorąca. Przyznaj się, że ty... - zaczął, zanim przerwałam mu w połowie zdania.
- Sugerujesz, że sypiałam z wieloma facetami? - spytałam, unosząc brew.

- Nie powiedziałem tego. Po prostu myślałem, że jesteś doświadczona - wzruszył ramionami.
- Nie wiem czy można powiedzieć, że jestem doświadczona. Ale jeśli chcesz wiedzieć to spałam tylko z dwoma chłopakami. Brandon i taki jeden dawno temu - przyznałam, dotykając się niezgrabnie po karku.

- Inny facet? - spytał, a jego oczy wypełnione były zazdrością.
- Tak, to długa historia. Byliśmy przyjaciółmi przez chwilę i przespaliśmy się. Myślałam, że go lubię, ale on okazał się gejem. Po prostu się pomyliłam - powiedziałam, obserwując jak go rozbawiłam.

- Wygląda na to, że jesteś tak wyuzdana jak myślałem, że jesteś - zaśmiał się.
- Nie masz żadnych pohamowań w rozmowie panie nigdy-nie-spałem-z-dziewczyną - stwierdziłam sarkastycznie.

- Masz rację - westchnął, opierając się na łokciach i tuląc głowę w dłoniach.
- Nie jestem dziwką, ale nie przeszkadza mi być zdzirowatą dla jednej, konkretnej osoby, wiesz - uśmiechnęłam się, powodując natychmiast, że jego usta wygięły się w ten jego specyficzny uśmieszek.

- Więc możesz być wstrętna i fantazyjna w tym samym czasie? - zapytał, poruszając brwiami w sposób sugestywny.
- Hmm, na pewno - szepnęłam, pochylając się bliżej jego, zanim przygryzłam jego wargi, pozwalając mojemu oddechowi utrzymać się na nich. Odsuwając się od niego, schowałam pasmo włosów za ucho.

- Ja naprawdę, naprawdę, naprawdę cię lubię, Alena - uśmiechnął się, bawiąc się nerwowo palcami.
- A ja naprawdę, naprawdę, naprawdę też cię lubię. Bardzo - odpowiedziałam, chwytając go za rękę i łącząc nasze dłonie razem, kiedy nadal leżeliśmy leniwie na scenie.
- Twoje ręce są tak duże - powiedziałam, przyglądając się im.

- Wiesz co mówią o facetach z dużymi dłońmi? - mrugnął, przez co się zarumieniłam.
- Jestem pewna, że mają duże stopy - odpowiedział patrząc, jak kieruje swój wzrok na swoje stopy.
- Myślę, że niczego im nie brakuje - wychrypiał nieśmiało.

- Wow, masz rację - stwierdziłam, kiedy mój wzrok skierował się na jego trampki Nike. Boże, kto ma tak wielki rozmiar stopy.
- Proszę, pójdź ze mną na rankę - wyrzucił, przez co zwróciłam swoją uwagę na niego. Moje oczy rozszerzyły się w szoku.
- C-co? - wyjąkałam.

- Nie musisz, tak tylko pomyślałem - powiedział, drapiąc się nerwowo po karku.
- Dlaczego tak denerwuje cię zaproszenie mnie na randkę? - spytałam.

- N-nie wiem... myślę, że po prostu boję się odrzucenia. Jesteś bardzo nieprzewidywalną osobą, Alena. Z tego co wiem, to możesz mi odmówić - przyznał, spoglądając w moje oczy.

- Chcę powiedzieć tak, ale randki spowoduję, że znowu będziesz musiał wydać na mnie pieniądze. Zgodzę się jedynie wtedy, kiedy obiecasz, że nic nie wydasz - oświadczyłam surowo, krzyżując swoje ramiona.
- Nie mogę obiecać - powiedział i zaczął naśladować moją postawę.

- Cóż, to chyba nie idę - odpowiedziałam od niechcenia.
- No dalej, Alena. Jeśli pójdziesz ze mną na tą randkę, to mogę się założyć, że będziesz błagać o mojego penisa do jej końca. Co ty na to? - zapytał, poruszając brwiami w sposób sugestywny.

- To zależy czy dostanę go po randce? - spytałam, unosząc brwi.
- Może po prostu będziesz miała szczęście - zaśmiał się, zanim puścił mi oczko. - Więc jesteś wolna jutro? - spytał z oczami pełnymi nadziei.

- Wow, ktoś ma szybkie plany. I tak, jestem jutro wolna. W nocy - oświadczyłam.
- Świetnie, będę po ciebie o siódmej? - zasugerował, zdobywając ode mnie ukłon.

- Powinniśmy się zbierać - powiedział wstając z ziemi i oferując mi swoją dłoń. Jęknęłam ze zmęczenia, leniwie ją łapiąc, aby pomógł mi wstać.
- Jeszcze raz dziękuję za ten teatr. Nie wiem co ja zrobię z tym wszystkim - przyznałam, raz jeszcze spoglądając na całe pomieszczenie.

- Może to powinno być nasze specjalne miejsce? - zasugerował Justin.
- Och, proszę. Każdy wie, że kanciapa woźnego jest naszym specjalnym miejscem - przypomniałam mu, patrząc jak lekko się uśmiecha.
- To prawda - odpowiedział.

- Chcesz zostać dziś u mnie na noc? - zasugerowałam.
- Mogę spać u ciebie jutro. Dzisiaj mam sprawy do załatwienia związane z jutrzejszym dniem - odpowiedział mi.

- Po prostu nie wydawaj zbyt wiele, dobrze? - zachichotałam, idąc z nim wzdłuż teatru.

Alena: Gdzie jesteś? Miałeś być godzinę temu

Alena: Coś się stało, Justin?

Alena: Dlaczego nie odpisujesz? Zapomniałeś, że mieliśmy mieć randkę?

To niektóre z wiadomości, które wysłałam w złości Justinowi w trakcie wieczora. Byłam gotowa w ciuchach już przed siódmą, mimo to minęły dwie godziny, a jego wciąż nie ma.

Niecierpliwe sprawdzałam telefon po raz setny tego wieczora i byłam jeszcze bardziej sfrustrowana, kiedy nie dostałam od niego żadnej wiadomości. Przewracając oczami, wystukałam ostatnią wiadomość.

Alena: Justin, rozumiem, że zapomniałeś tu po mnie przyjechać, więc udaję się do twojego mieszkania.

Nacisnęłam "wyślij" i chwytając klucze, wyszłam z domu. Zatrzaskując za sobą drzwi, poczułam jak zimny podmuch wiatru otulił moją twarz. Co gorsze, miałam na sobie krótką spódniczkę.

Markotnie wyruszyłam w podróż. Zacisnęłam zęby ze złości. Jedyne co słyszałam, to brzdęk moich obcasów, odbijających się na betonowej ziemi.

Po kilku chwilach spaceru, w końcu dotarłam do miejscu. Kierując się do mieszkania Justina, skierowałam się na parter. Przypomniałam sobie gdzie ono było, ze względu na moje podwójne odwiedziny wcześniej.

Natrafiłam na odpowiedni drzwi i zadzwoniłam, opuszczając nerwowo moją spódnicę z frustracji. Kilka chwil później drzwi zaskrzypiały, ukazując w nich bruneta w podeszłym wieku.

- Kim ty kurwa jesteś? - zakwestionował niegrzecznie, patrząc na mnie od stóp do głów. Cóż, to był ojciec Justina.
- Jestem przyjaciółką Justina. Jest on może tutaj? - spytałam z fałszywym uśmiechem na twarzy.

- Nie było go tu od dwóch dni. Był tu ostatnio tylko po to, aby zabrać resztę swoich rzeczy - oświadczył to, co Justin powiedział mi w teatrze.
- Dobrze, dziękuję - odpowiedziałam, odkręcając się na pięcie i odbierając "proszę" za plecami. Słysząc jak zamknął drzwi, wyciągnęłam swój telefon i weszłam w listę kontaktów.

Wystukując imię Justina, zdecydowałam się zadzwonić. Przyłożyłam swój telefon do ucha. Słyszałam jedynie sygnały, aż w końcu przeniesiono mnie na jego pocztę głosową.

Hej, tu Justin. Nie jestem teraz dostępny, ale możesz zostawić wiadomość po sygnale.

Jęknęłam z frustracji, oczekując na "beep". Zdecydowałam się zostawić mu wiadomość.

Hej Justin, tu Alena. Nie wiem czy pamiętasz, ale mieliśmy dzisiaj randkę i obiecałeś być po mnie o siódmej.

Zaczęłam, a po chwili pokręciłam głową. Nie mogłam być tak miła.

Wiesz co? Pieprzyć to. Dziękuję, że czekam na ciebie już dwie, pieprzone godziny. Czuję się teraz zajebiście wyjątkowa.

- Justin? - zawołałam, otwierając drzwi od kanciapy woźnego z nadzieją, że go tam spotkam. Nie widziałam Justina od dnia w teatrze i wciąż byłam zła za to, że mnie wystawił.

Zajrzałam głębiej i westchnęłam, kiedy zdałam sobie sprawę, że nikogo tam nie ma.
- Zawsze tutaj jest - wymamrotałam do siebie, zastanawiając się gdzie on do cholery mógł być.

Próbując raz jeszcze, wyciągnęłam swój telefon i postanowiłam do niego zadzwonić. Znalazłam jego imię w swoich kontaktach, nacisnęłam "połącz" i przyłożyłam telefon do ucha.

Po kilku chwilach zamarłam na miejscu, kiedy ktoś w końcu odebrał. Słysząc oddech po drugiej stronie, przewróciłam oczami i postanowiłam się odezwać.

- Czy ty do cholery jesteś w Japonii czy gdzieś? Nie tylko nie zjawiłeś się w pracy, ale wystawiłeś mnie wczorajszego wieczora. Dziękuję bardzo - wyplułam jadowicie, nie powstrzymując gniewu.

- Umm, słucham? - głos kobiety sprawił, że zmarszczyłam brwi.
- Kto tam? - spytałam z zaciekawieniem.

- Pracuję w szpitalu Stratford General Hospital - stwierdziła, sprawiając, że mój żołądek opadł. W szpitalu?
- Dlaczego masz telefon Justina? - spytałam.

- Jesteś dziewczyną Justina? - spytała, a jej głoś zdradził, że miała około czterdziestu lat.
- Och, tak - skłamałam.

- Cóż, staram się cały dzień skontaktować z jego rodzicami, ale zgaduję, że nie są w domu - stwierdziła. Przełykając głośno ślinę, poczułam jak moja warga zaczyna drżeć.
- J-ja nie rozumiem - wyjąkałam, martwiąc się gdzie on teraz jest.

- Justin został przywieziony do szpitala w nocy. Został postrzelony - powiedziała, a moje serce zaczęło walić niczym młot, powodując, że telefon spadł z trzaskiem na ziemię.

O mój Boże.

Rozdział tydzień wcześniej niż zawsze, cieszycie się? :) Tłumaczyło mi się go w miarę szybko i przyjemnie i trzeba przyznać, że z początku był słodki, prawda? 

Teraz nasuwa się pytanie... kto postrzelił Justina? A może to był zwykły wypadek? Może to nic poważnego? Macie jakieś sugestie? ;)

Jeśli będziecie ładnie komentować, to nowy rozdział pojawi się za tydzień, tak samo jak i ten.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ